Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

superstitionis N F

  • 1 ēligō

        ēligō lēgī, lēctus, ere    [ex + 1 lego], to pluck out, root out: stirpes trunco everso eligendae sunt: herbas, Cu.—Fig., to root out: superstitionis stirpes.— To pick out, choose, elect, select, single out: iudices ex civitatibus: quemvis mediā turbā, H.: formas quasdam nostrae pecuniae, have a preference for, Ta.: a multis commodissimum quodque, from many authors: equos numero omni, V.: feras, Ta.: ad minima malorum eligenda: urbi condendae locum, L.: utrum velis factum esse necne: fictum Esse Iovem malis, an, etc., O.: haud semper errat fama, aliquando et elegit, i. e. makes a true selection, Ta.
    * * *
    eligere, elegi, electus V
    pick out, choose

    Latin-English dictionary > ēligō

  • 2 fātum

        fātum ī, n    [P. n. of * for], an utterance, prophetic declaration, oracle, prediction: Apollo fatis fandis dementem invitam ciet: ex fatis quae Veientes scripta haberent: Oblitus fatorum, V.— That which is ordained, destiny, fate: necessitas fati: fato fieri omnia: plenum superstitionis fati nomen: neque si fatum fuerat, effugisset: praeter fatum, beyond the natural course of events: tibi cura Caesaris fatis data, H.: Quo nihil maius terris Fata donavere, H.: caeca, H.: insuperabile, O.: fata regunt homines, Iu.: fatorum arcana, O.: fuit hoc sive meum sive rei p., ut, etc.: si fata fuissent, ut caderem, V.: eo fato ne, etc.: huic fato divōm proles Nulla fuit, i. e. will, V.: fatis contraria nostris Fata Phrygum, V.—Prov.: fata viam invenient, nothing can resist fate, V.— Bad fortune, ill fate, calamity, mishap, ruin: exiti ac fati dies: suum fatum querebantur, Cs.: extremum rei p.— Fate, death: Hortensi vox exstincta fato suo est: fato obire, Ta.: omen fati: inexorabile, V.: perfunctos iam fato, L.: se fati dixit iniqui, most unfortunate, O.: fatum proferre, i. e. to prolong life, V.: ad fata novissima, to the last, O.— A pest, plague, ruin: duo illa rei p. paene fata, Gabinius et Piso.— A symbol of fate: Attollens umero fata nepotum (represented on the shield), V.: fata inponit diversa duorum, the lots, V.—Person., The Fates, Pr., Iu.
    * * *
    utterance, oracle; fate, destiny; natural term of life; doom, death, calamity

    Latin-English dictionary > fātum

  • 3 superstitiō

        superstitiō ōnis, f    [super+STA-], dread of the supernatural, credulous wonder, anxious credulity, superstition: nec vero superstitione tollendā religio tollitur: sagarum: tristis, H.: barbara: captus quādam superstitione animus, L.: Magna superstitio natalis amicae, O.— A superstitious rite: hostes operati superstitionibus, L.— An object of dread: Stygii caput fontis, Una superstitio superis quae reddita divis, V.
    * * *
    superstition; irrational religious awe

    Latin-English dictionary > superstitiō

  • 4 eicio

    ē-ĭcĭo (or ejicio), jēci, jectum, 3 (eicit, dissyl., Lucr. 3, 877; 4, 1272), v. a. [jacio], to cast, thrust, or drive out; to eject, expel (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    aliquem e senatu,

    Cic. de Sen. 12 fin.; Liv. 43, 15; cf.:

    ex oppido,

    Caes. B. C. 1, 30, 3:

    de senatu,

    Liv. 40, 51; 41, 26:

    de collegio,

    Cic. Q. Fr. 2, 5:

    a suis diis penatibus,

    id. Quint. 26, 83:

    finibus,

    Sall. J. 14, 8:

    domo,

    Plaut. As. 1, 3, 9; Caes. B. G. 4, 7, 3; cf.:

    aedibus foras,

    Plaut. As. 1, 2, 1:

    omnes amasios foras,

    id. Truc. 3, 1, 14:

    aliquem,

    Cic. Rep. 1, 42; id. Mil. 38 fin.; Caes. B. G. 7, 4, 4; id. B. C. 2, 19 fin.:

    aliquem in exsilium,

    Cic. Cat. 2, 7; cf.:

    o fortunatum rem publicam, si hanc sentinam hujus urbis ejecerit,

    id. ib. 2, 4, 7; so,

    eicere alone,

    Nep. Lys. 1, 5 et saep.; cf.

    of a rider,

    to throw, Verg. A. 10, 894:

    vitem ex se,

    to shoot forth, Varr. R. R. 1, 31, 3:

    sanguinem,

    to throw up, to vomit, Plin. 24, 5, 10, § 15; cf. Cic. Fam. 14, 7; Cels. 1, 3; Quint. 11, 3, 27.— Absol. (sc. fetum), to miscarry, Dig. 9, 2, 27, § 22; cf. Lucr. 4, 1272:

    linguam,

    to thrust out, Cic. de Or. 2, 66, 266: cervicem, to dislocate (luxare), Veg. Vet. 3, 41, 1; cf.

    armum,

    id. ib. 2, 45, 7; Verg. A. 10, 984:

    oculum,

    Vulg. Marc. 9, 46:

    coxas,

    Hyg. Fab. 57:

    voces pectore ab imo,

    to utter, Lucr. 3, 58:

    fauces, e quibus eici vocem et fundi videmus,

    Cic. Tusc. 2, 24, 57 (al. elicere, v. elicio).—
    2.
    Se (ex aliquo loco), to rush out, sally forth, Caes. B. G. 4, 15, 1; 5, 15, 3; 5, 21, 5; id. B. C. 3, 16, 3; Cic. Cat. 1, 12 fin. et saep.; cf.:

    sese in terram e navi,

    Cic. Verr. 2, 5, 35:

    se in agros,

    Liv. 6, 3 (also in Caes. B. G. 5, 19, 2, inst. of the vulg. reading effunderet):

    se foras,

    id. 1, 40 fin.
    B.
    In partic., as a naut. t. t., to drive a ship to land.
    1.
    To bring to land:

    naves,

    Caes. B. C. 3, 25, 4; cf.:

    navem in terram,

    id. ib. 3, 28, 5:

    naves ad Chium,

    Liv. 44, 28.—Far more freq.,
    2.
    To run aground, cast ashore; to strand, wreck.
    (α).
    Of vessels, etc.:

    scapham,

    Plaut. Rud. 1, 2, 80 sq. (v. the passage in connection):

    naves in litore,

    Caes. B. G. 5, 10, 2; cf.:

    naves in litora,

    Liv. 29, 18:

    classem ad Baleares insulas,

    id. 23, 34 fin.:

    naves apud insulas,

    Tac. A. 2, 24 et saep.—
    (β).
    Of persons, esp. in perf. part. pass., wrecked, Plaut. Rud. 2, 7, 4; 2, 3, 78; 1, 5, 14; Ter. And. 1, 3, 18; 5, 4, 20; Cic. Rosc. Am. 26, 72; Verg. A. 4, 373; Ov. M. 13, 536; id. H. 7, 89 et saep.—Hence,
    b.
    Meton. (causa pro effectu):

    ejectus homo,

    a broken, ruined man, Cic. Quint. 19 fin. (Acc. to others, an outcast, acc. to II. B.)
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to expel:

    curam ex animo,

    Plaut. Cas. prol. 23; cf. Cic. Rosc. Am. 19, 53; Liv. 28, 28; 30, 13:

    mollitiem animi,

    Ter. Eun. 2, 1, 16:

    superstitionis stirpes,

    Cic. Div. 2, 72.— Poet.:

    ejectus die,

    i. e. deprived of light, Stat. Th. 4, 617. —
    b.
    With se: voluptates subito se nonnumquam [p. 635] profundunt atque eiciunt universae, etc., rush forth, break forth or out, Cic. Cael. 31, 75.—
    B.
    In partic., like ekballein, to reject disapprovingly:

    Cynicorum ratio tota est eicienda,

    Cic. Off. 1, 41, 148; cf. id. Clu. 31, 86; id. Fin. 5, 8, 23 (in both passages with explodere), id. de Or. 1, 32, 146; id. Att. 2, 24, 2.—Esp. of players, public speakers, etc., to hiss or hoot off, Cic. de Or. 3, 50 fin.; Auct. Her. 4, 47 (with deridere); cf.:

    cantorum ipsorum vocibus eiciebatur,

    Cic. Sest. 55, 118.

    Lewis & Short latin dictionary > eicio

  • 5 Fata

    fātum, i ( masc. fatus malus meus, Petr. 42, 77), n. [for II. A.], that which is said, an utterance. —Hence,
    I.
    Prop., a prophetic declaration, oracle, prediction (rare but class.): neque me Apollo fatis fandis dementem invitam ciet, Pac. ap. Cic. Div. 1, 31, 66 (Trag. v. 80 Vahl.):

    Lentulum sibi confirmasse ex fatis Sibyllinis haruspicumque responsis se, etc.,

    Cic. Cat. 3, 4, 9:

    eo fatis quae Veientes scripta haberent,

    id. Div. 1, 44, 100:

    fatis, ominibus oraculisque portendere,

    Liv. 29, 10 fin. Drak. N. cr.:

    Siculisne resideret arvis Oblitus factorum,

    Verg. A. 5, 703.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., that which is ordained, desting, fate; the heimarmenê or moira of the Greeks (syn.:

    fortuna, fors, sors, casus): nec ii, qui dicunt immutabilia esse, quae futura sint nec posse verum futurum convertere in falsum, fati necessitatem confirmant, sed verborum vim interpretantur. At qui introducunt causarum seriem sempiternam, ii mentem hominis voluntate libera spoliatam necessitate fati devinciunt,

    Cic. Fat. 9, 20 sq.; hence the philosophic use of the word to denote the eternal, immutable law of nature: fieri omnia fato, ratio cogit fateri. Fatum autem id appello, quod Graeci heimarmenên, id est ordinem seriemque causarum, cum causa causae nexa rem ex se gignat, id. Div. 1, 55, 125 sq.; cf.:

    cum vos fato fieri dicatis omnia, quod autem semper ex omni aeternitate verum fuerit, id esse fatum,

    id. N. D. 3, 6, 14; and: cum duae sententiae fuissent veterum philosophorum, una eorum, qui censerent omnia ita fato fieri, ut id fatum vim necessitatis afferret;

    in qua sententia Democritus, Heraclitus, Empedocles, Aristoteles fuit: altera eorum, quibus viderentur sine ullo fato esse animorum motus voluntarii,

    id. Fat. 17, 39; cf.

    also: ex hoc genere causarum ex aeternitate pendentium fatum a Stoicis nectitur,

    id. Top. 15, 59; and:

    anile sane et plenum superstitionis fati nomen ipsum,

    id. Div. 2, 7, 19:

    si Daphitae fatum fuit ex equo cadere,

    id. Fat. 3, 5; cf. id. ib. 12, 28: cf.:

    neque si fatum fuerat, effugisset,

    id. Div. 2, 8, 20:

    ut praedici posset, quid cuique eventurum et quo quisque fato natus esset,

    id. ib. 1, 1, 2;

    quonam meo fato fieri dicam, ut, etc.,

    id. Phil. 2, 1, 1: qua quidem in re singulari sum fato, I experience a remarkable fate, Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 1:

    si quid mihi humanitus accidisset multa autem impendere videntur praeter naturam etiam praeterque fatum,

    i. e. beyond the natural and appointed course of events, id. Phil. 1, 4, 10:

    quasi debita sibi fato dominatione,

    Suet. Aug. 19:

    persuasio, cuncta fato agi,

    id. Tib. 69:

    nisi dii immortales omni ratione placati suo numine prope fata ipsa flexissent,

    Cic. Cat. 3, 8, 19:

    orte Saturno, tibi cura magni Caesaris fatis data,

    Hor. C. 1, 12, 51:

    quo (Caesare) nihil majus meliusve terris Fata donavere bonique divi,

    id. ib. 4, 2, 38; id. Carm. Sec. 28:

    ut caneret fera Nereus Fata,

    id. C. 1, 15, 5; so,

    acerba,

    id. Epod. 7, 17:

    triste,

    id. S. 1, 9, 29:

    caeca,

    id. C. 2, 13, 16:

    plebeium in circo positum est fatum,

    the fate of the vulgar, Juv. 6, 588:

    fata regunt homines,

    id. 9, 32; 12, 63.—With ut:

    qui hoc fato natus est, ut, etc.,

    Cic. Mil. 11, 30:

    fuit hoc sive meum sive rei publicae fatum, ut, etc.,

    id. Balb. 26, 58.—With ne: eo [p. 730] fato se in iis terris collocatam esse arbitratur, ne, etc., Cic. Font. 16, 35.—
    B.
    Esp.
    1.
    Of the will or determination of the gods:

    heu stirpem invisam et fatis contraria nostris Fata Phrygum,

    Verg. A. 7, 293; 7, 50; cf. Non. 455, 25.—And also of that which determines the fate of a person or thing: Ilio tria fuisse audivi fata, quae illi forent exitio: signum ex arce si perisset;

    alterum, etc.,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 29; so,

    Herculis sagittae, quae fatum Trojae fuere,

    Just. 20, 1 fin. —Prov.:

    fata viam invenient,

    Verg. A. 3, 395; 10, 113.— Fāta, ōrum, n., personified as deities, the Fates, Prop. 4, 7, 51; Stat. Th. 8, 26; id. S. 5, 1, 259; Inscr. Orell. 1771 sq.—
    2.
    a.. Bad fortune, ill fate, calamity, mishap:

    dictum facete et contumeliose in Metellos antiquum Naevii est: Fato Metelli Romae fiunt consules,

    Pseudo Ascon. ad Cic. Verr. 1, 10, 29 (p. 140 ed. Orell.);

    and, alluding to this verse: hoc Verrem dicere aiebant, te (sc. Metellum) non fato, ut ceteros ex vestra familia, sed opera sua consulem factum,

    id. ib. 10, 29:

    quibus ego confido impendere fatum aliquod et poenas jamdiu improbitati, nequitiae... debitas instare,

    Cic. Cat. 2, 5, 11:

    exitii ac fati dies,

    id. ib. 3, 7, 17:

    abditi in tabernaculis aut suum fatum querebantur aut, etc.,

    Caes. B. G. 1, 39, 4; cf. Caes. B. C. 2, 6, 1:

    quod si jam (quod dii omen avertant) fatum extremum rei publicae venit,

    Cic. Phil. 3, 14, 35:

    in illo paene fato rei publicae,

    id. Dom. 57, 145.— So,
    b.
    Esp. freq. of death:

    sic Hortensii vox exstincta fato suo est, nostra publico,

    id. Brut. 96, 328; cf.:

    nolite hunc maturius exstingui vulnere vestro quam suo fato,

    id. Cael. 32, 79; cf.:

    omen fati,

    id. Phil. 9, 4, 6; and:

    quia nec fato merita nec morte peribat,

    Verg. A. 4, 696: ferro, non fato moerus Argivum (i. e. Achilles) occidit, Poët. ap. Quint. 8, 6, 10 Spald.:

    perfunctos jam fato = mortuos,

    Liv. 9, 1, 6;

    qui fato sunt functi,

    Quint. 3, 7, 10:

    fato cedere,

    Liv. 26, 13: fato concessit, Pl. Pan. 11, 3; for which: concedere in fatum, Modestin. Dig. 34, 3, 20:

    fato obiit,

    died a natural death, Tac. A. 6, 10:

    fato fungi,

    id. ib. 14, 12 fin.:

    ille (uxorem) functam fato respondet,

    id. ib. 11, 3:

    si me praeceperit fatum,

    Curt. 9, 6; Quint. 6, 2, 33.—In this sense sometimes in the plur.:

    jamdudum peccas, si mea fata petis,

    Ov. H. 19, 118;

    Minotauri,

    Mel. 2, 7:

    mea fata,

    my ashes, Prop. 1, 17, 11:

    sentiet vivus eam, quae post fata praestari magis solet, venerationem,

    Quint. 12, 17, 7:

    si me fata intercepissent,

    id. 6 praef. 1; cf.: (mater) acerbissimis rapta fatis, id. § 4; cf. the shades or spirits of the dead:

    cum fato jacentis,

    Mel. 2, 2.—
    3.
    Concr., one who brings calamity, a plague:

    duo illa rei publicae paene fata, Gabinium et Pisonem,

    Cic. Sest. 43, 93.

    Lewis & Short latin dictionary > Fata

  • 6 fatum

    fātum, i ( masc. fatus malus meus, Petr. 42, 77), n. [for II. A.], that which is said, an utterance. —Hence,
    I.
    Prop., a prophetic declaration, oracle, prediction (rare but class.): neque me Apollo fatis fandis dementem invitam ciet, Pac. ap. Cic. Div. 1, 31, 66 (Trag. v. 80 Vahl.):

    Lentulum sibi confirmasse ex fatis Sibyllinis haruspicumque responsis se, etc.,

    Cic. Cat. 3, 4, 9:

    eo fatis quae Veientes scripta haberent,

    id. Div. 1, 44, 100:

    fatis, ominibus oraculisque portendere,

    Liv. 29, 10 fin. Drak. N. cr.:

    Siculisne resideret arvis Oblitus factorum,

    Verg. A. 5, 703.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., that which is ordained, desting, fate; the heimarmenê or moira of the Greeks (syn.:

    fortuna, fors, sors, casus): nec ii, qui dicunt immutabilia esse, quae futura sint nec posse verum futurum convertere in falsum, fati necessitatem confirmant, sed verborum vim interpretantur. At qui introducunt causarum seriem sempiternam, ii mentem hominis voluntate libera spoliatam necessitate fati devinciunt,

    Cic. Fat. 9, 20 sq.; hence the philosophic use of the word to denote the eternal, immutable law of nature: fieri omnia fato, ratio cogit fateri. Fatum autem id appello, quod Graeci heimarmenên, id est ordinem seriemque causarum, cum causa causae nexa rem ex se gignat, id. Div. 1, 55, 125 sq.; cf.:

    cum vos fato fieri dicatis omnia, quod autem semper ex omni aeternitate verum fuerit, id esse fatum,

    id. N. D. 3, 6, 14; and: cum duae sententiae fuissent veterum philosophorum, una eorum, qui censerent omnia ita fato fieri, ut id fatum vim necessitatis afferret;

    in qua sententia Democritus, Heraclitus, Empedocles, Aristoteles fuit: altera eorum, quibus viderentur sine ullo fato esse animorum motus voluntarii,

    id. Fat. 17, 39; cf.

    also: ex hoc genere causarum ex aeternitate pendentium fatum a Stoicis nectitur,

    id. Top. 15, 59; and:

    anile sane et plenum superstitionis fati nomen ipsum,

    id. Div. 2, 7, 19:

    si Daphitae fatum fuit ex equo cadere,

    id. Fat. 3, 5; cf. id. ib. 12, 28: cf.:

    neque si fatum fuerat, effugisset,

    id. Div. 2, 8, 20:

    ut praedici posset, quid cuique eventurum et quo quisque fato natus esset,

    id. ib. 1, 1, 2;

    quonam meo fato fieri dicam, ut, etc.,

    id. Phil. 2, 1, 1: qua quidem in re singulari sum fato, I experience a remarkable fate, Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 1:

    si quid mihi humanitus accidisset multa autem impendere videntur praeter naturam etiam praeterque fatum,

    i. e. beyond the natural and appointed course of events, id. Phil. 1, 4, 10:

    quasi debita sibi fato dominatione,

    Suet. Aug. 19:

    persuasio, cuncta fato agi,

    id. Tib. 69:

    nisi dii immortales omni ratione placati suo numine prope fata ipsa flexissent,

    Cic. Cat. 3, 8, 19:

    orte Saturno, tibi cura magni Caesaris fatis data,

    Hor. C. 1, 12, 51:

    quo (Caesare) nihil majus meliusve terris Fata donavere bonique divi,

    id. ib. 4, 2, 38; id. Carm. Sec. 28:

    ut caneret fera Nereus Fata,

    id. C. 1, 15, 5; so,

    acerba,

    id. Epod. 7, 17:

    triste,

    id. S. 1, 9, 29:

    caeca,

    id. C. 2, 13, 16:

    plebeium in circo positum est fatum,

    the fate of the vulgar, Juv. 6, 588:

    fata regunt homines,

    id. 9, 32; 12, 63.—With ut:

    qui hoc fato natus est, ut, etc.,

    Cic. Mil. 11, 30:

    fuit hoc sive meum sive rei publicae fatum, ut, etc.,

    id. Balb. 26, 58.—With ne: eo [p. 730] fato se in iis terris collocatam esse arbitratur, ne, etc., Cic. Font. 16, 35.—
    B.
    Esp.
    1.
    Of the will or determination of the gods:

    heu stirpem invisam et fatis contraria nostris Fata Phrygum,

    Verg. A. 7, 293; 7, 50; cf. Non. 455, 25.—And also of that which determines the fate of a person or thing: Ilio tria fuisse audivi fata, quae illi forent exitio: signum ex arce si perisset;

    alterum, etc.,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 29; so,

    Herculis sagittae, quae fatum Trojae fuere,

    Just. 20, 1 fin. —Prov.:

    fata viam invenient,

    Verg. A. 3, 395; 10, 113.— Fāta, ōrum, n., personified as deities, the Fates, Prop. 4, 7, 51; Stat. Th. 8, 26; id. S. 5, 1, 259; Inscr. Orell. 1771 sq.—
    2.
    a.. Bad fortune, ill fate, calamity, mishap:

    dictum facete et contumeliose in Metellos antiquum Naevii est: Fato Metelli Romae fiunt consules,

    Pseudo Ascon. ad Cic. Verr. 1, 10, 29 (p. 140 ed. Orell.);

    and, alluding to this verse: hoc Verrem dicere aiebant, te (sc. Metellum) non fato, ut ceteros ex vestra familia, sed opera sua consulem factum,

    id. ib. 10, 29:

    quibus ego confido impendere fatum aliquod et poenas jamdiu improbitati, nequitiae... debitas instare,

    Cic. Cat. 2, 5, 11:

    exitii ac fati dies,

    id. ib. 3, 7, 17:

    abditi in tabernaculis aut suum fatum querebantur aut, etc.,

    Caes. B. G. 1, 39, 4; cf. Caes. B. C. 2, 6, 1:

    quod si jam (quod dii omen avertant) fatum extremum rei publicae venit,

    Cic. Phil. 3, 14, 35:

    in illo paene fato rei publicae,

    id. Dom. 57, 145.— So,
    b.
    Esp. freq. of death:

    sic Hortensii vox exstincta fato suo est, nostra publico,

    id. Brut. 96, 328; cf.:

    nolite hunc maturius exstingui vulnere vestro quam suo fato,

    id. Cael. 32, 79; cf.:

    omen fati,

    id. Phil. 9, 4, 6; and:

    quia nec fato merita nec morte peribat,

    Verg. A. 4, 696: ferro, non fato moerus Argivum (i. e. Achilles) occidit, Poët. ap. Quint. 8, 6, 10 Spald.:

    perfunctos jam fato = mortuos,

    Liv. 9, 1, 6;

    qui fato sunt functi,

    Quint. 3, 7, 10:

    fato cedere,

    Liv. 26, 13: fato concessit, Pl. Pan. 11, 3; for which: concedere in fatum, Modestin. Dig. 34, 3, 20:

    fato obiit,

    died a natural death, Tac. A. 6, 10:

    fato fungi,

    id. ib. 14, 12 fin.:

    ille (uxorem) functam fato respondet,

    id. ib. 11, 3:

    si me praeceperit fatum,

    Curt. 9, 6; Quint. 6, 2, 33.—In this sense sometimes in the plur.:

    jamdudum peccas, si mea fata petis,

    Ov. H. 19, 118;

    Minotauri,

    Mel. 2, 7:

    mea fata,

    my ashes, Prop. 1, 17, 11:

    sentiet vivus eam, quae post fata praestari magis solet, venerationem,

    Quint. 12, 17, 7:

    si me fata intercepissent,

    id. 6 praef. 1; cf.: (mater) acerbissimis rapta fatis, id. § 4; cf. the shades or spirits of the dead:

    cum fato jacentis,

    Mel. 2, 2.—
    3.
    Concr., one who brings calamity, a plague:

    duo illa rei publicae paene fata, Gabinium et Pisonem,

    Cic. Sest. 43, 93.

    Lewis & Short latin dictionary > fatum

  • 7 maleficum

    mălĕfĭcus (in MSS. also mălĭfĭ-cus), a, um, adj. [malefacio], evil-doing, nefarious, vicious, wicked, criminal.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (class.):

    homo natura maleficus, et injustus,

    Cic. Tusc. 5, 20, 57:

    malefici sceleratique homines,

    id. Verr. 2, 5, 55, § 144:

    maleficentissimus,

    Suet. Galb. 15:

    mores malefici,

    Plaut. Cas. 4, 2, 4:

    malefica vita,

    Tac. A. 4, 21.—As subst.: mălĕ-fĭous, i, m., an evil-doer, criminal:

    contra istoc detrudi maleficos Aequom videlur,

    Plaut. Trin. 2, 4, 150.—
    B.
    In partic., magical:

    artes,

    Vulg. 2 Par. 33, 6.—As substt.
    1.
    mălĕfĭcus, i, m., a magician, enchanter:

    de maleficis et mathematicis,

    Cod. Just. 9, 18, 5:

    magi qui malefici vulgi consuetudine nuncupantur,

    ib. 9, 18, 7; Schol. Juv. 6, 594.—
    2.
    mălĕfĭcum, i, n., a charm, means of enchantment:

    semusti cineres aliaque malefica, quis creditur anima numinibus inferis sacrari,

    Tac. A. 2, 69 fin.
    II.
    Transf., hurtful, injurious, noxious, mischievous (only post-Aug.):

    Christiani, genus hominum superstitionis novae atque maleficae,

    Suet. Ner. 16:

    sidera,

    Plin. 7, 49, 50, § 160:

    vis,

    id. 33, 4, 25, § 84:

    bestia piscibus malefica,

    id. 9, 15, 20, § 50:

    caprae, maleficum frondibus animal,

    id. 12, 17, 37, § 73:

    natura,

    inimical, unpropitious, Nep. Ages. 8, 1:

    bestia,

    Amm. 28, 3, 4.— Hence, adv.: mălĕfĭcē, mischievously:

    aliquid agere,

    Plaut. Ps. 4, 7, 113.

    Lewis & Short latin dictionary > maleficum

  • 8 maleficus

    mălĕfĭcus (in MSS. also mălĭfĭ-cus), a, um, adj. [malefacio], evil-doing, nefarious, vicious, wicked, criminal.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (class.):

    homo natura maleficus, et injustus,

    Cic. Tusc. 5, 20, 57:

    malefici sceleratique homines,

    id. Verr. 2, 5, 55, § 144:

    maleficentissimus,

    Suet. Galb. 15:

    mores malefici,

    Plaut. Cas. 4, 2, 4:

    malefica vita,

    Tac. A. 4, 21.—As subst.: mălĕ-fĭous, i, m., an evil-doer, criminal:

    contra istoc detrudi maleficos Aequom videlur,

    Plaut. Trin. 2, 4, 150.—
    B.
    In partic., magical:

    artes,

    Vulg. 2 Par. 33, 6.—As substt.
    1.
    mălĕfĭcus, i, m., a magician, enchanter:

    de maleficis et mathematicis,

    Cod. Just. 9, 18, 5:

    magi qui malefici vulgi consuetudine nuncupantur,

    ib. 9, 18, 7; Schol. Juv. 6, 594.—
    2.
    mălĕfĭcum, i, n., a charm, means of enchantment:

    semusti cineres aliaque malefica, quis creditur anima numinibus inferis sacrari,

    Tac. A. 2, 69 fin.
    II.
    Transf., hurtful, injurious, noxious, mischievous (only post-Aug.):

    Christiani, genus hominum superstitionis novae atque maleficae,

    Suet. Ner. 16:

    sidera,

    Plin. 7, 49, 50, § 160:

    vis,

    id. 33, 4, 25, § 84:

    bestia piscibus malefica,

    id. 9, 15, 20, § 50:

    caprae, maleficum frondibus animal,

    id. 12, 17, 37, § 73:

    natura,

    inimical, unpropitious, Nep. Ages. 8, 1:

    bestia,

    Amm. 28, 3, 4.— Hence, adv.: mălĕfĭcē, mischievously:

    aliquid agere,

    Plaut. Ps. 4, 7, 113.

    Lewis & Short latin dictionary > maleficus

  • 9 malefious

    mălĕfĭcus (in MSS. also mălĭfĭ-cus), a, um, adj. [malefacio], evil-doing, nefarious, vicious, wicked, criminal.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (class.):

    homo natura maleficus, et injustus,

    Cic. Tusc. 5, 20, 57:

    malefici sceleratique homines,

    id. Verr. 2, 5, 55, § 144:

    maleficentissimus,

    Suet. Galb. 15:

    mores malefici,

    Plaut. Cas. 4, 2, 4:

    malefica vita,

    Tac. A. 4, 21.—As subst.: mălĕ-fĭous, i, m., an evil-doer, criminal:

    contra istoc detrudi maleficos Aequom videlur,

    Plaut. Trin. 2, 4, 150.—
    B.
    In partic., magical:

    artes,

    Vulg. 2 Par. 33, 6.—As substt.
    1.
    mălĕfĭcus, i, m., a magician, enchanter:

    de maleficis et mathematicis,

    Cod. Just. 9, 18, 5:

    magi qui malefici vulgi consuetudine nuncupantur,

    ib. 9, 18, 7; Schol. Juv. 6, 594.—
    2.
    mălĕfĭcum, i, n., a charm, means of enchantment:

    semusti cineres aliaque malefica, quis creditur anima numinibus inferis sacrari,

    Tac. A. 2, 69 fin.
    II.
    Transf., hurtful, injurious, noxious, mischievous (only post-Aug.):

    Christiani, genus hominum superstitionis novae atque maleficae,

    Suet. Ner. 16:

    sidera,

    Plin. 7, 49, 50, § 160:

    vis,

    id. 33, 4, 25, § 84:

    bestia piscibus malefica,

    id. 9, 15, 20, § 50:

    caprae, maleficum frondibus animal,

    id. 12, 17, 37, § 73:

    natura,

    inimical, unpropitious, Nep. Ages. 8, 1:

    bestia,

    Amm. 28, 3, 4.— Hence, adv.: mălĕfĭcē, mischievously:

    aliquid agere,

    Plaut. Ps. 4, 7, 113.

    Lewis & Short latin dictionary > malefious

  • 10 paganus

    pāgānus, a, um, adj. [pagus].
    I.
    Of or belonging to the country or to a village, rustic:

    PORTICVS, Inscr. (A. U. C. 659) Orell. 3793: lex,

    Plin. 28, 2, 5, § 28:

    foci,

    Ov. F. 1, 670.—
    B.
    Subst.: pāgānus, i, m., a countryman, peasant, villager, rustic:

    nulli pagani aut montani,

    Cic. Dom. 28, 74: pagani vel decuriones, Cod. Th. 7, 21, 2.—
    II.
    Opposed to military, civil, civic:

    vel paganum est peculium vel castrense,

    Cod. Just. 3, 28, 37.—As subst.: pāgānus, i, m., a civilian, a citizen, Tac. H. 3, 24:

    paganorum turba,

    Suet. Galb. 19:

    milites et pagani,

    Plin. Ep. 10, 18, 2; Juv. 16, 33.—
    III.
    Transf., rustic, unlearned:

    cultus,

    Plin. Ep. 7, 25, 6; cf. semipaganus.—
    B.
    In eccl. Lat. (like gentilis) for heathen, pagan (opp. Jewish or Christian); and subst., a heathen, a pagan:

    ritus cultusque, Cod. Th. 16, 7, 2: sacerdotales paganae superstitionis,

    ib. 16, 10, 20; Ter. Cor. Mil. 11:

    deorum falsorum multorumque cultores paganos vocamus,

    Aug. Retract. 2, 43; Hier. in Psa. 41:

    ex locorum agrestium compitis et pagis pagani vocantur,

    Oros. 1 praef.

    Lewis & Short latin dictionary > paganus

  • 11 stirpis

    stirps (collat. form of the nom. stir-pes or stirpis, in the best MSS., Liv. 1, 1 fin.; 41, 8, 10; 26, 13, 16; v. Drak. ad locc.), pis, f. ( poet. and post-Aug.; also m., Enn. ap. Fest. p. 313 Müll., and ap. Non. 226, 32 (Ann. 184); Pac. ap. Non. 227, 2 (Trag. Fragm. 421), and ap. Charis. p. 85 P.; Cato, R. R. 40, 2; Verg. G. 2, 379; id. A. 12, 208; 12, 770; 12, 781; Col. 5, 9, 13; Plin. 8, 26, 40, § 96; cf. Quint. 1, 6, 2) [root star-; cf. sternere; Gr. storennumi; prop. that which extends or spreads].
    I.
    Lit., the lower part of the trunk of plants, including the roots; a stock, stem, stalk; a root (class. and very freq.; cf.

    radix): arborum altitudo nos delectat. radices stirpesque non item,

    Cic. Or. 43, 147:

    terra stirpes amplexa alat,

    id. N. D. 2, 33, 83; cf. id. ib. 2, 10, 26; 2, 47, 120;

    2, 51, 127: ut tantum modo per stirpis alantur suas,

    id. ib. 2, 32, 81:

    sceptrum in silvis imo de stirpe recisum,

    Verg. A. 12, 208: harundo omnis ex unā stirpe numerosa, Plin. 16, 36, 65, §

    163: palmarum stirpibus ali,

    Cic. Verr. 2, 5, 38, § 99; so,

    palmarum,

    id. ib. 2, 5, 50, §

    131 (for which: radices palmarum,

    id. ib. 2, 5, 33, § 87); cf.:

    lento in stirpe moratus,

    Verg. A. 12, 781 (for which, just before:

    lentā in radice): stirpes raptas volvere,

    Hor. C. 3, 29, 37:

    validis amplexae stirpibus ulmos,

    Verg. G. 2, 367:

    hic stirpes obruit arvo,

    id. ib. 2, 24:

    domos avium cum stirpibus imis Eruit,

    id. ib. 2, 209; cf.

    of hair: vellere albos ab stirpe capillos,

    Prop. 3 (4), 25, 13; Tib. 1, 8, 45:

    ex hac nimiā licentiā, ut ex stirpe quādam, exsistere, etc.,

    Cic. Rep. 1, 44, 68.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of vegetables.
    a.
    A plant, shrub (esp. freq. in plur.):

    stirpium naturae,

    Cic. Fin. 5, 4, 10; cf.:

    cum arborum et stirpium eadem paene natura sit,

    id. ib. 5, 11, 33; so (with arbores) id. Phil. 2, 22, 55; (with herbae) id. N. D. 2, 64, 161:

    pati (terram) stirpium asperitate vastari,

    id. ib. 2, 39, 99:

    stirpes tenent,

    Luc. 4, 42:

    internatas saxis stirpes et herbas vellentes,

    Tac. H. 4, 60.—
    b.
    A shoot, sprout:

    rami stirpesque,

    Lucr. 5, 1100:

    stirpem praecisum circumligato, etc.,

    Cato, R. R. 40, 2:

    probatissimum genus stirpis deponere, i. e. malleolos,

    Col. 3, 5, 4:

    stirpem post annum praecidi,

    id. 5, 6, 13:

    stirpis committere ramis,

    engraft, Lucr. 5, 1365.—
    2.
    Of persons.
    a.
    A stem, stock, race, family, lineage (cf.:

    genus, familia): ignoratio stirpis et generis,

    Cic. Lael. 19, 70:

    stirpis ac gentilitatis jus,

    id. de Or. 1, 39, 176:

    qui sunt ejusdem stirpis,

    id. Rab. Post. 1, 2: a stirpe supremo, Enn. ap. Non. 226, 32 (Ann. v. 184 Vahl.):

    divinae stirpis Acestes,

    Verg. A. 5, 711:

    Priami de stirpe,

    id. ib. 5, 297:

    Herculis stirpe generatus,

    Cic. Rep. 2, 12, 24:

    hinc orti stirpe antiquissimā sumus,

    id. Leg. 2, 1, 3:

    hominum sceleratorum,

    Caes. B. G. 6, 34:

    ab stirpe socius et amicus populi Romani,

    Sall. J. 14, 2 et saep.:

    unum relictum, stirpem genti Fabiae futurum,

    Liv. 2, 50 fin.
    b.
    Like Engl. scion, = offspring, descendant, progeny (mostly poet.; not in Cic.): stirps liberum, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 16 Müll. (Trag. v. 317 Vahl.); so,

    liberum,

    Liv. 45, 11; cf.:

    aliquis magnā de stirpe nepotum,

    Verg. A. 6, 864:

    stirps et genus omne futurum,

    id. ib. 4, 622; cf.:

    en stirps et progenies tot consulum, tot dictatorum,

    Tac. A. 2, 37 fin.:

    stirpis virilis,

    Liv. 1, 1, 11; cf.:

    qui stirpem ex sese domi relinquerent,

    id. 41, 8, 9.—
    II.
    Trop., source, origin, foundation, first beginning, cause, etc.:

    altae stirpes stultitiae,

    Cic. Tusc. 3, 6, 13:

    superstitionis stirpes,

    id. Div. 2, 72, 149:

    virtutis,

    id. Cael. 32, 79:

    quā ex stirpe orirentur amicitiae cognationum,

    id. Fin. 4, 7, 17:

    quodsi exquiratur usque ab stirpe auctoritas,

    Plaut. Trin. 1, 2, 180:

    populum a stirpe repetere,

    Cic. Rep. 3, 12, 21 Mos.:

    repetam stirpem juris a naturā,

    id. Leg. 1, 6, 20:

    stirps ac semen malorum omnium,

    id. Cat. 1, 12, 30; cf.:

    ea pars, quae quasi stirps est hujus quaestionis,

    id. Fin. 4, 2, 5:

    non ingenerantur hominibus mores tam a stirpe generis ac seminis, quam, etc.,

    original nature, id. Agr. 2, 35, 95; cf.:

    exoletā stirpe gentis,

    Liv. 37, 8, 4.—So esp. in phrase ab stirpe, utterly:

    Karthago ab stirpe interiit,

    Sall. C. 10, 1:

    gens ab stirpe exstincta est,

    Liv. 9, 34, 19:

    omne genus ab stirpe sublatum esse,

    id. 34, 2, 3; cf.:

    omnis intra annum cum stirpe exstinctos,

    id. 9, 29, 10:

    velut ab stirpibus renata urbs,

    id. 6, 1, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > stirpis

  • 12 stirps

    stirps (collat. form of the nom. stir-pes or stirpis, in the best MSS., Liv. 1, 1 fin.; 41, 8, 10; 26, 13, 16; v. Drak. ad locc.), pis, f. ( poet. and post-Aug.; also m., Enn. ap. Fest. p. 313 Müll., and ap. Non. 226, 32 (Ann. 184); Pac. ap. Non. 227, 2 (Trag. Fragm. 421), and ap. Charis. p. 85 P.; Cato, R. R. 40, 2; Verg. G. 2, 379; id. A. 12, 208; 12, 770; 12, 781; Col. 5, 9, 13; Plin. 8, 26, 40, § 96; cf. Quint. 1, 6, 2) [root star-; cf. sternere; Gr. storennumi; prop. that which extends or spreads].
    I.
    Lit., the lower part of the trunk of plants, including the roots; a stock, stem, stalk; a root (class. and very freq.; cf.

    radix): arborum altitudo nos delectat. radices stirpesque non item,

    Cic. Or. 43, 147:

    terra stirpes amplexa alat,

    id. N. D. 2, 33, 83; cf. id. ib. 2, 10, 26; 2, 47, 120;

    2, 51, 127: ut tantum modo per stirpis alantur suas,

    id. ib. 2, 32, 81:

    sceptrum in silvis imo de stirpe recisum,

    Verg. A. 12, 208: harundo omnis ex unā stirpe numerosa, Plin. 16, 36, 65, §

    163: palmarum stirpibus ali,

    Cic. Verr. 2, 5, 38, § 99; so,

    palmarum,

    id. ib. 2, 5, 50, §

    131 (for which: radices palmarum,

    id. ib. 2, 5, 33, § 87); cf.:

    lento in stirpe moratus,

    Verg. A. 12, 781 (for which, just before:

    lentā in radice): stirpes raptas volvere,

    Hor. C. 3, 29, 37:

    validis amplexae stirpibus ulmos,

    Verg. G. 2, 367:

    hic stirpes obruit arvo,

    id. ib. 2, 24:

    domos avium cum stirpibus imis Eruit,

    id. ib. 2, 209; cf.

    of hair: vellere albos ab stirpe capillos,

    Prop. 3 (4), 25, 13; Tib. 1, 8, 45:

    ex hac nimiā licentiā, ut ex stirpe quādam, exsistere, etc.,

    Cic. Rep. 1, 44, 68.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of vegetables.
    a.
    A plant, shrub (esp. freq. in plur.):

    stirpium naturae,

    Cic. Fin. 5, 4, 10; cf.:

    cum arborum et stirpium eadem paene natura sit,

    id. ib. 5, 11, 33; so (with arbores) id. Phil. 2, 22, 55; (with herbae) id. N. D. 2, 64, 161:

    pati (terram) stirpium asperitate vastari,

    id. ib. 2, 39, 99:

    stirpes tenent,

    Luc. 4, 42:

    internatas saxis stirpes et herbas vellentes,

    Tac. H. 4, 60.—
    b.
    A shoot, sprout:

    rami stirpesque,

    Lucr. 5, 1100:

    stirpem praecisum circumligato, etc.,

    Cato, R. R. 40, 2:

    probatissimum genus stirpis deponere, i. e. malleolos,

    Col. 3, 5, 4:

    stirpem post annum praecidi,

    id. 5, 6, 13:

    stirpis committere ramis,

    engraft, Lucr. 5, 1365.—
    2.
    Of persons.
    a.
    A stem, stock, race, family, lineage (cf.:

    genus, familia): ignoratio stirpis et generis,

    Cic. Lael. 19, 70:

    stirpis ac gentilitatis jus,

    id. de Or. 1, 39, 176:

    qui sunt ejusdem stirpis,

    id. Rab. Post. 1, 2: a stirpe supremo, Enn. ap. Non. 226, 32 (Ann. v. 184 Vahl.):

    divinae stirpis Acestes,

    Verg. A. 5, 711:

    Priami de stirpe,

    id. ib. 5, 297:

    Herculis stirpe generatus,

    Cic. Rep. 2, 12, 24:

    hinc orti stirpe antiquissimā sumus,

    id. Leg. 2, 1, 3:

    hominum sceleratorum,

    Caes. B. G. 6, 34:

    ab stirpe socius et amicus populi Romani,

    Sall. J. 14, 2 et saep.:

    unum relictum, stirpem genti Fabiae futurum,

    Liv. 2, 50 fin.
    b.
    Like Engl. scion, = offspring, descendant, progeny (mostly poet.; not in Cic.): stirps liberum, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 16 Müll. (Trag. v. 317 Vahl.); so,

    liberum,

    Liv. 45, 11; cf.:

    aliquis magnā de stirpe nepotum,

    Verg. A. 6, 864:

    stirps et genus omne futurum,

    id. ib. 4, 622; cf.:

    en stirps et progenies tot consulum, tot dictatorum,

    Tac. A. 2, 37 fin.:

    stirpis virilis,

    Liv. 1, 1, 11; cf.:

    qui stirpem ex sese domi relinquerent,

    id. 41, 8, 9.—
    II.
    Trop., source, origin, foundation, first beginning, cause, etc.:

    altae stirpes stultitiae,

    Cic. Tusc. 3, 6, 13:

    superstitionis stirpes,

    id. Div. 2, 72, 149:

    virtutis,

    id. Cael. 32, 79:

    quā ex stirpe orirentur amicitiae cognationum,

    id. Fin. 4, 7, 17:

    quodsi exquiratur usque ab stirpe auctoritas,

    Plaut. Trin. 1, 2, 180:

    populum a stirpe repetere,

    Cic. Rep. 3, 12, 21 Mos.:

    repetam stirpem juris a naturā,

    id. Leg. 1, 6, 20:

    stirps ac semen malorum omnium,

    id. Cat. 1, 12, 30; cf.:

    ea pars, quae quasi stirps est hujus quaestionis,

    id. Fin. 4, 2, 5:

    non ingenerantur hominibus mores tam a stirpe generis ac seminis, quam, etc.,

    original nature, id. Agr. 2, 35, 95; cf.:

    exoletā stirpe gentis,

    Liv. 37, 8, 4.—So esp. in phrase ab stirpe, utterly:

    Karthago ab stirpe interiit,

    Sall. C. 10, 1:

    gens ab stirpe exstincta est,

    Liv. 9, 34, 19:

    omne genus ab stirpe sublatum esse,

    id. 34, 2, 3; cf.:

    omnis intra annum cum stirpe exstinctos,

    id. 9, 29, 10:

    velut ab stirpibus renata urbs,

    id. 6, 1, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > stirps

См. также в других словарях:

  • Roman Empire — For other senses of the term, see Roman Empire (disambiguation). Imperium Romanum redirects here. For the video game, see Imperium Romanum (video game). Roman Empire Senatus Populusque Romanus (SPQR) The Senate and …   Wikipedia

  • ELEUSINIA — Inter omnia Graecorum sacra, tanta semper fuit Eleusiniorum religio, ut commune mysteriorum nomen illis veluti proprium ab Auctoribus tribuatur, ideoqueve de iis paulo fusius agendum. Eleusinia vero sic dicta sunt, ab Eleusi Atticae opp. cuius… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • METHYMNA Talnabia — incolis Medina Talnabi, i. c. civitas Prophetae, antea Iathreb, urbs Arabiae Felicis ad amnem Laakic, ubi natus Mahumetes Pseudo propheta, 200. mill. pass. a Mecha in Boream, 90. a mari Rubro in Eurum. Alii Mahometem, Mechae natum, Methymnae vero …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PILEATI Fratres — apud Catullum, Epigr. 38. v. 1. 2. Salax taberna, vosque contubernales, A pileatis nova Fratribus pila: Castor et Pollux sunt, quibus Pilea Veteres affinxêre, Philo, περὶ ἀρετῶν. Hinc et Appuleius, Miles. 10. Iunonem quidem Castor et Pollux,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Alcis — Germanische Zwillingsgottheit. Alcis, auch Alken, ist in der germanischen Mythologie der Name eines Bruderpaars, das zu den Gottheiten des Stamms der Nahanarvaler zählte. Inhaltsverzeichnis …   Deutsch Wikipedia

  • Ludus de Antichristo — Der Ludus de Antichristo (dt.: Das Spiel vom Antichrist) ist ein geistliches Spiel, das um 1160 in lateinischer Sprache vermutlich in der Region um Tegernsee verfasst wurde. Es stellt den Kampf des Kaisers Barbarossa gegen die mit dem Antichrist… …   Deutsch Wikipedia

  • Grand incendie de Rome — Le grand incendie de Rome a frappé la ville de Rome sous le règne de l empereur Néron. L incendie éclata dans la nuit du 18 juillet 64 (ante diem XV Kalendas Augustas, anno DCCCXVII a.U.c.) dans la zone du Circus Maximus et sévit pendant six… …   Wikipédia en Français

  • Referencias históricas no cristianas sobre Jesús de Nazaret — Saltar a navegación, búsqueda Además de los evangelios, del resto de libros del Nuevo Testamento y de los escritos critianos apócrifos, existen unas pocas referencias a Jesús de Nazaret en escritos no cristianos próximos a su época. La alusión… …   Wikipedia Español

  • Hahn [3] — Hahn, 1) Sim. Fr., geb. 1692 in Klosterbergen, wurde 1717 Professor der Geschichte zu Helmstädt, 1727 Historiograph u. Bibliothekar in Hannover u. st. daselbst 1729; er schr.: Deutsche Staats , Reichs u. Kaiserhistorie, Halle 1721–1724; Collectio …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Mozarabic Rite — • The name Mozarabic Rite is given to the rite used generally in Spain and in what afterwards became Portugal from the earliest times of which we have any information down to the latter part of the eleventh century, and still surviving in the… …   Catholic encyclopedia

  • Seerp Gratama — (* 27. Oktober 1757 in Harlingen; † 19. September 1837 in Groningen) war ein niederländischer Rechtswissenschaftler. Leben Der Sohn des Tjepke Gratama und der Rinske Donker, hatte seine erste Ausbildung an der Lateinschule seiner Heimatstadt und… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»